Nasreddin hoca evinde güzelce otururken çok dertli olan halktan insanlar yanına gelmiş. Halk “Hocam bize ne olur yardım edin” demişler. Bunun üzerine “Ne oldu, neden bu kadar dertlisiniz.” diye sormuş. İnsanlarda hep birlikte konuşmaya başlamış ve Nasreddin hoca da hiç bir şey anlamıyormuş. Nasreddin hoca “Durun durun sakin olun bakalım. Tek bir kişi düzgünce anlatsın bakalım.” Bunun üzerine bir kişi atılmış ve başlamış anlatmaya… “Hocam kral bize bir fil verdi ve bu fili bizim köye emanet etti. Fakat bu fil öyle böyle yemiyor. O kadar çok yemek yiyor ki bizim yiyeceğimiz yemekleri bile bu hayvana vermeye başladık. Ayrıca temizliği ve bakımı da çok zor. Tarla da ekinimiz kalmadı. Sen şu işe bir el atıver de krala gidip tek bir ağızdan söyleyelim de şu fili bizden alsın.” Hoca düşünmüş ve “Tamam” demiş ve hazırlanıp yola çıkmışlar. Kralın sarayına gelmişler ve kralın huzuruna da çıkmışlar. Hoca önde halk arkada. “Kralım şu fil var ya…” derken arkasına bir bakmış ki o da ne! hoca arkasına bakmış ve görmüş ki halktan olan insanların hiç biri arkasında değil kralın önüne çıkarken kaş ile göz arasında yok olmuşlar. Nasreddin hoca da bu duruma sinirlenmiş kral da gaddar mı gaddar tek başına böyle bir şey derse belki de kellesi gidecek. Kral sormuş “Ne oldu Nasreddin hoca nedir bu telaşın anlat bakalım” Nasreddin hoca da düşünmüş ve demiş; “Kralım sizin verdiğiniz fili bizim halk çok sevmiş onun eşini de isterler” demiş.
Nasreddin Hoca Şaşkın Boyama Sayfası
Nasreddin hocanın bu son sözleri ve ders veren hikayelerine bayılıyorum.
